سلام دوستای گلم

چند روز  پیش یه شعر یکی از بچه ها پای تخته نوشته بود، خیلی واسم جالب بود آخه  شعرش انگار از زندگی من گفته شده قبلا هم یکی از دوستام قسمتایی از این شعرو بهم اس ام اس داده بود ولی خب کامل نبود .

تا حالا توی وبلاگم فقط شعرای خودمو گذاشته بودم اما این شعر شاعرش یه نفر دیگست

این شعر  خیلی طولانیه واسه همین یه قسمتیش رو توی این پست میذارم قسمت بعدیش رو توی پست بعدیم میذارم

فکر میکنم جذابیتش اینطوری بیشتر میشه آخه جریانش خیلی مفصله و نمیشه همشو یه جا گفت..... 

نیمه شب آواره و بی حس و حال 

                                        دل  به   یاد   آورد   ایام   وصال 

از جدایی یک دو سالی میگذشت 

                                      یک دو سال از عمر رفت و برنگشت 

دل  به  یاد  آورد  اول  بار  را 

                                      خاطرات      اولین       دیدار        را 

آن  نظر  بازی  ،  آن  اسرار  را  

                                       آن   دو   چشم   مست   آهو  وار  را  

 آمد  و  هم  آشیان  شد  با  من  او 

                                      هم نشین  و  هم  زبان  شد  با  من  او

خسته جان بودم که جان شدبامن او 

                                        نا  توان  بودم  ،  توان  شد  با  من  او  

دامنش   شد     خوابگاه   خستگی

                                       این   چنین    آغاز     شد     دلبستگی 

وای از آن شب زنده داری تا سحر 

                                      وای از آن عمری که با تو شد  به  سر 

مست   او   بودم  ز  دنیا   بی خبر 

                                     دم  به   دم   این   عشق  میشد   بیشتر 

آمد   و   در  خلوتم    دمساز   شد  

                                     گفتگوها     بین     ما     آغاز     شد.....