شاعرانه

خاطرات..شعر.. دل نوشته..

شاعرانه

خاطرات..شعر.. دل نوشته..

کابوس.....

هنوز پست کابوسم ادامه داره چون گفتی دوست نداری ، ادامشو ننوشتم اما نمیتونم 

 ننویسمش چون اگه حرفای دلمو اینجا ننویسم  همش توی دلم سنگینی میکنه  

چون جای دیگه ای رو ندارم  

بابا میگه اگه همینطور پیش بری خودتو از پا در میاری راستم میگه اما........ 

                             

                           توان من یارای رویارویی با روز و شب را ندارد   

                                                       اما 

                     سپیده دم فردا از خواب برخاسته وتمام روز را کار میکنم 

                                                   آنچنان که 

                                                 در آغاز شب 

                                   مدهوش و خسته غرق در خواب  

                           دیگر یارای دیدن کابوسی را نیز نداشته باشم.....

 

عطرت در بسترم

   دوستدارم چیزی بنویسم که دوستداری چون خیلی دوستت دارم  

 

                          در گوشه کنارهای اتاقم  

                     رد پایی از خود بر جای گذاشتی :

                                شعرت در دفترم 

                               عطرت در بسترم 

                                  حال کجایی؟ 

                 رد پایت را در کدامین اتاق میگذاری؟ 

                 امیدوارم تو نیز به دنبال رد پایی باشی  

                    که من بر جانت به جا گذاشته ام

کابوس

                          در رویایم ، خواب دیدم 

    به من می گفتی ، بر خواهی گشت به سوی معشوق دیرینت 

     گفتی حرف زدن صادقانه ترین راه ارتباط من و توست 

             دانستم که دیگر دیداری میسر نخواهد شد 

                           اما به راستی چرا؟  

                       با لرزشی از خواب پریدم 

                                و............ 

                ناگاه دریافتم که اصلا خواب نبوده ام !!

                   زندگی ام سراسر کابوس است

یادته.........

یادته اونروز که ناهار میخوردی باید بهت نگاه نمیکردم تا بتونی راحت ناهارتو  

بخوری اما من دلم نمیومد و زیر چشمی نگات میکردم  

یادته اونروز بهم گفتی تو تنها دختری هستی که پا به پای من قدم برمیداری و خسته  

نمیشی تو حتی اگه میدوییدی هم من خسته نمیشدم و باهات همراه بودم  

چون دوستت دارم 

 یادته گفتم ایندفه که ببینمت میبوسمت نشد لپتو ببوسم اما بجاش دستتو بوسیدم

یادته اونروز بهت گفتم آرومتر قدم بردار دلیلش این بود که دیر تر به اول کوچه برسیم 

  تا بتونم بیشتر باهات باشم اما بازم زود رسیدیم  

یادته دستتو گرفتم گفتم فقط 10دقیقه دیگه تو گفتی باید برم

یادته بغلت کردم و گریه کردم آخه نمیخواستم بری دوس داشتم اون لحظه آخرین  

لحظه ی عمرم باشه تا تو آروم ترین و بهترین جای دنیا بمیرم  

یادته گفتم با تو تا آخر دنیا میام  

هنوزم پای حرفم هستم.....  

کاش دوباره اون روزا تکرار بشن...

 

تنهای تنها

بی توگلزار جهان ای دوست زندان  من است 

گر تو باشی در برم زندان  گلستان  من  است 

نمی دانم    که    بی    تو      کیستم      من 

اگر     روزی     نباشی       نیستم       من 

مگر  غم ها  نمیدانند  که من  سلطان  غمهایم 

بیا ای دوست کنارم باش که من  تنهای  تنهایم

غم جدایی

چند روز پیش رفته بودم کتابخونه خیلی عجله داشتم چشمم یه دفعه به کتابی افتاد که 

اسمش این بود (چگونه غم جدایی را تحمل کنیم) اون موقع به این نیت برداشتمش که  

از توش چیزایی که مربوط به تحمل کردن غم دوریه بخونم اما حالا باید کل کتابو  

بخونم تا شاید یه ذره بهم  کمک کنه تا غم جدایی از تو رو تحمل کنم  

اول اون کتاب یه آدم عاشق مثه من اینو نوشته بود که حرف دل من به تو همینه 

 

کاشکی تو آسمون شدی ِ من مثل دریا میشدم 

عکست می افتاد روی موج ِ من با تو تنها میشدم  

 

کاش جای بی مهری منو میفهمیدی

مردم از زخمایی که خوردم از تنهایی

کمکم کن ای دوست مردم  از  تنهایی 

من اسیرم تو  فقط  لحظه ی مردن من  

میتونی وا کنی این یوقو از گردن  من 

انتظار........

روزگار در گذر است . روز و شب به فرجام میرسد .عمر آدمی به اتمام میرسد.....

تنها انتظار است که گویی پایانی ندارد. 

دل همچنان اسیر چنگال عشق است و عشق بی رحمانه دل را به بازی گرفته است . 

عشق به دل میگوید دوستت دارم و با رفتارش به او میفهماند که حرفهایم را باورنکن.  

دل پس از سپری کردن روزها و شبهای بی قراری فهمیده است که عشق ِواقعی نیست  

و او تنها اسیره هوس شده است حال دوره ی آن هوس به اتمام رسیده و تنها انتظاری  

عبث باقی مانده 

افسوس که دل عاشق گمان میکرد عشق ِ عشق است نه هوس

تاریخ انقضا

رابطه ی آدما هم تاریخ انقضا داره . تعجب میکنی نه؟  

اما من خیلی وقته به این نتیجه رسیدم 

هیچوقت فکر نمیکردم وقتی یه نفر و دوست داری و همه جوره تو مشکلات بهش کمک میکنی وقتی مشکلش حل شد بهت بد و بیراه بگه و بره و عین خیالشم نباشه 

وقتی به یه نفر دیگه برسه با اینکه اون یه نفر سطح احساسش خیلی کمتر از تویه اما اونو به تو ترجیح میده و بخاطرش تو رو مواخذه میکنه و قلبتو میشکنه 

تازه این درباره ی کسی هستش که به تو خیلی نزدیک بوده  

وای به روزی که یه غریبه دیگه غریبه نباشه و بشه آشنا اون که دیگه از اول مشخصه اما تو با خودت بگی نه این فرق میکنه اما حالا به این نتیجه میرسی که 

رابطه با همه ی آدما تاریخ انقضا داره و ای کاش اینطور نبود    

حداقل در رابطه با تو اینطور نبود  

کاش آدما به دروغ نگن که کسی رو دوست دارن و نگن دلم برات تنگ شده  

 

سخته

سخته یکی از نزدیکانت وقتی توی شهره غریبه همش از پشت تلفن بهت بگه دلم برات تنگ شده و دعا کن زودتر بیام اما 2دقیقه ار اومدنش نگذشته که تورو محترمانه از اتاق بیرون میکنه و به کارای خودش میرسه. 

سخته همیشه به اطرافیانت مخصوصا اونایی که خیلی دوسشون داری محبت کنی و احساسات به خرج بدی و همیشه تو سختیا بهشون کمک کنی اما اونا وقتی به چیزایی که میخوان میرسن دیگه تو رو فراموش میکنن حتی حالتو نمیپرسن. 

سخته همه ی خانواده برن مسافرت اما نشه تو باهاشون بری وتو الان 10 ساله مسافرت نرفتی. 

سخته تفریحت تنها گوش کردن به ترانه های غمگین یا زدن آهنگای غمگین باشه.

سخته عاشق بشی و مطمئن باشی که بهش نمیرسی و تنها توی خواب کنارش باشی.

دیشب وقتی توی حیاط  به آسمون نگاه میکردم تا خوابم ببره همش تصویر تو جلوی چشمم بود وقتی به چشمات نگاه میکردم اشک تو چشمام جمع شد آخه یاد اونروز که همو دیدیم افتادم موقعی که باید خدافظی میکردیم همش به چشمات نگاه میکردم تا شاید کمتر دل تنگت بشم تو خدافظی کردی و رفتی اما من واستادم و دور شدنت رو میدیدم تو دورو دور تر میشدی و دل من با هر قدمی که بر میداشتی تنگ و تنگ تر میشد دوست داشتم باهات بیام اما باید صبر میکردم.........

دیشب تا دیر وقت بیدار بودم به خاطراتی که با تو داشتم فکر میکردم  

احساسم میگه تو هم به من فکر میکنی

دلم واسه لمس دستات ، آغوش گرمت ، نوازش موهات تنگ شده 

کاش بودی تا اینقدر ناآروم و غمگین نبودم  

دوستت دارم

آسمون ابری

امروز غم رو میشه توی چشمام خوند...... 

اینم شعری که امروز گفتم     

 

دوباره    آسمونم     ابری     شده 

                                           دل   من    از   آرزو  خالی   شده 

دیگه  امیدی  نیست  تو  قلب  من 

                                           حتی یک  همدمی  نیست  کنار  من  

کسی نیست درد دلم رو گوش کنه 

                                           کسی نیست به حال  من  گریه   کنه 

چشمام   شده   یک   دریای    آب

                                           تموم   دنیا    شده    فقط     سراب 

دیگه   از   زندگی   خسته   شدم 

                                           تهی  از  صبر  و امیدواری   شدم 

یه کسی بهم بگه آسمون آبی کجاست؟ 

                                           کسی نیست بهم بگه دلای دریایی کجاست؟ 

چرا باید دل من خسته و تنها بمونه؟ 

                                           چرا باید همیشه  از غم دنیا بخونه؟ 

آرزوی محال

خیلی خستم شاید دلیلش این باشه که هیچی اونطور که میخوام پیش نمیره.  

 

تا به خودم روحیه میدم و سعی میکنم یه کار جدید رو شروع کنم بعد از 12 ساعت  

اثری از  اون   روحیه نمیبینم.  

 

شاید هدفم رو گم کردم.   

 

شایدم انگیزم رو از دست دادم.  

 

شایدم آرامش ندارم. 

   

انگار هیچی واسم نمونده .....  

 

فکر کنم تنها چیزی که دارم همین وبلاگ باشه که میتونم حرفامو توش بنویسم. 

   

هیچوقت فکر نمیکردم روزی بشه که بزرگترین آروزم مردن باشه.  

  

آخه خوبیش اینه که مثل بقیه آرزوهام رسیدن بهش محال نیست..... 

    

اینطور که معلومه ایندفعه قرار نیست آسمون ابری ، آفتابی بشه.